Band. Jaargang 11

[p. 211]

Herfst

Een weemoed grijpt de wereld aan,
en in de plassen dromen grijze luchten.
In de tuinen is de laatste bloem vergaan,
de bomen seinen zwaar de moede zuchten.

En zelfs de mens die nu de stilte tart,
zal wijzer worden en berusten. De wilde code
van de regen op het dak wekt in het angstig hart
de oude liefde die sluimert bij de doden.

De matte dagen drijven ons dichter bij de haard,
uit een lang gesloten boek begint een stem te spreken.
Traag en rustig worden wij het leven waard,
dat ons wel diep zal merken, doch nooit breken.

Remi de Cnodder