Awater. Jaargang 1

Poëzieclub aanbevelingen

Het geluk weet niets van mij

Voor Marjoleine de Vos

Het geluk weet niets van mij:
het woont, denk ik, teruggetrokken op het land.
Niemand vertelt het geluk ooit over
het nut van telefoonboeken.
Of over regenjassen,
het lover van geboomte, of de liefde.
Niets weet het, helemaal niets. (Het meisje
tegenover me in de trein slaapt
zonder te hebben gezegd waar ze eruit moet.)

Kent het geluk de reeën met gespitst oor
die ik gezien heb langs het spoor?

Het debuut van dichter Hanz Mirck, Het geluk weet niets van mij, bevat onder meer een aantal zelfportretten: ‘zelfportret in een kop koffie’, ‘zelfportret als Ingmar Heytze’, ‘zelfportret als niemand’. De grootste schilders hebben zich uitgeput in zelfportretten; Mirck schaart zich met woorden-schilderingen in hun rij, waarbij zelfspot hem niet ontbreekt.

Het titelgedicht is opgedragen aan Marjoleine de Vos. De reden van deze opdracht weet alleen de dichter zelf. Maar wat hij te berde brengt is een waarheid als een koe, natuurlijk: niemand vertelt het geluk ooit over het nut van telefoonboeken. Telefoonboeken leren je ook niets over geluk, en hoe nuttig telefoonboeken of het geluk zijn kan ook niemand je vertellen. Mirck heeft een prettig relativerende toon, waaruit humor en observatievermogen spreekt.

Hanz Mirck (1970) won diverse prijzen, waaronder tweemaal de lezersprijsvraag van Vrij Nederland (1996, 1997) met autobiografisch proza. Hij debuteert met Het geluk weet niets van mij in de Nederlandse literatuur, en werkt tevens aan een eerste roman.

Hanz Mirck, Het geluk weet niets van mij. Uitgeverij Vassallucci, Amsterdam 2002. €14,95. ISBN 90 5000 097 5

Een zuil van basalt

Niet
wat men groef en weer gladstreek bedek ik
met bloemen en groen, maar het niet te dempen
gat dat je naliet. Wat ik koester is

niet de zuil van basalt en het zwarte
graniet met je naamhiëroglief, maar
hun fundament dat jij bent. Je

sprong over stenen, vulde je longen, prees
vlinder en zweefvlieg, uitbundige
bloei van de oleander. Nu

in je langste wieg neergelegd, zing je
in alle tongen van stilte: alles gezegd.

Verstoorde grond van Hester Knibbe bestaat uit verdriet. Knibbe heeft een volwassen zoon verloren, en in haar gedichten verwoordt zij de rouw die hieruit voortkomt. Dit zeer persoonlijke verlies weet zij om te zetten in woorden met universele betekenis. Ze beschrijft drama zonder pathetisch te worden. Hester Knibbe is al veelvuldig geprezen om de wijze waarop zij menselijke thema's behandelt. Haar gedichten zijn een samenspel van het klassieke vers en de moderne poëzie, waardoor zij zowel rust als vervreemding bewerkstelligt.

Hester Knibbe debuteerde in 1982 met de bundel Tussen gebaren en woorden, daarna publiceerde ze nog vijf bundels. De bundel Antidood (1999) werd bekroond met de Herman Gorterprijs. In 2001 ontving Hester Knibbe voor haar werk de Anna Blamanprijs.

Hester Knibbe, Verstoorde grond. Uitgeverij de Prom, Amsterdam 2002. €13,50 ISBN 90 6801 821 3