Sommige voorvaderen, weten we, hebben God gedroomd
en daaruit is voortgekomen onze wereld van eindige dingen.
Zij waren het die ooit een kind offerden aan iets almachtigs
en onzichtbaars.
We weten ook dat sommige honden -
dat sommige mensen gaan lijken op hun huisdier
na verloop van tijd. Soms
een grotesk gezicht, meestal blijft het onopgemerkt.
Mijn onderburen, een kinderloos stel toevallig, nemen
mijn boodschappen altijd aan en vragen mij fluisterend
of zij mij niet tot last zijn en soms ergens mee kunnen helpen.
Andere voorvaderen wisten zich met de dood geen raad
en met geboorte evenmin, zij zagen in een pasgeboren kind
een gestorven voorvader.
En het verwarde geloof dat zij stichtten spookt sindsdien door onze
genen;
mijn onderburen hebben mij toevertrouwd te zullen en willen
reïncarneren in een diersoort met zachte zeden, in bijen.
Mos begroent de paden
Vult in metselwerk en zerken
Naam en naden Hanlo
Hanlo II welteverstaan
Twee treurnis nee
Met schepnetten gewapende
Bejaarden sluipen achter
Een zerk vandaan
De Telegraaf vandaag
Ik herinner Hanlo mij
Hanlo II welteverstaan
Grote schone wankelende vleugels
De Telegraaf vandaag
Kerkhof trekt leven aan
Zo'n 200 soorten struiken
Bomen planten staan
Ik herinner Hanlo mij
Geen kerkuil wacht
Zon en vogelzang en bij de ingang
Tekst en uitleg
Amateur-entomologen
Het onderzoek duurt een jaar
Wil je weer ter wereld komen
Je bent gewaarschuwd vriend!
Padberg en Jansen jagen
Je zo de stuipen op het
Grapje
Vriend
Mustafa Stitou (Tehouan, Marokko, 1974) debuteerde in 1994 met de dichtbundel Mijn vormen.
In 1998 verscheen zijn tweede bundel Mijn gedichten.
Zijn werk wordt uitgegeven door uitgeverij Vassallucci.
Stitou is poëzierecensent van Vrij Nederland.
Auteursrechtelijk beschermd