Arsenaal. Jaargang 6

[p. 18]

De Angst van Judas

Laat mij, o tuin, waar ik als kind verrukt mocht spelen,
gij, die de dageraad nog steeds met drift ontvangt,
met d'avond naar de tover van de nacht verlangt,
zoals geliefden die elkanders haren strelen,
laat mij nog eenmaal langs uw oude wegen gaan
en met een wenend hart onder uw bomen staan.

O tuin ik hoorde nooit zo schoon 't geruis der linden
maar ik ben Judas die zijn Meester wreed verkocht,
mijn goede Meester en mijn broers, want ik bezocht
de duivel om mijn ziel naakt aan zijn vuur te binden.
Ik komt tot u, maar ik ben Judas, tuin, mijn hand
beheerst de bliksem en de donder en ik brand.

Laat mij, want ik ben moe en ziek tot u gekomen
en in de stad heb ik zo vaak de Dood begroet,
laat mij uw beeld vereeuwigen in mijn wanhoopsbloed,
want ik heb gift geproefd: mijn adem op de bomen
is groener dan de schors en riekt naar meenge moord,
die nu mezelf vervolgt en door mijn longen boort.

De mensen hebben God vermoord en gouden zwaarden
hebben zijn hart, zijn goede ogen en zijn hoofd
vernield en ik heb niets gedaan en mee geroofd
en kinderen verkracht, een vrouw gedood die baarde;
mijn handen zijn nog zwart van de gestolen buit
en nog vol bloed van elke stukgeslagen ruit.

Ik zal mijn hart uitrukken en mijn zonde-ogen,
ik zal de zon nog voelen maar 't zal duister zijn,
de vogels horen, maar hun lied: het wordt mijn pijn,
en lijk een oude, blinde man zal ik gebogen
nog enkle bloemen zoeken voor mijn eenzaam graf
dat gij, o tuin, dan vult: ik zelf, 'k ben veel te laf.

Pieter Aerts.