Arsenaal. Jaargang 6

[p. 1]

Paul Berkenman

Gevecht met het Lot

Wij zijn te zwak om op onszelf te steunen
en geen genot blijft zonder walg of pijn,
wij zijn als dieren die om liefde kreunen,
zelfs aan de rijpste vrucht knaagt het venijn.

Wij blijven immer wormen dezer aarde
en kruipend zien wij nauwelijks de zon,
alsof het licht dat in het Oosten klaarde
in 't Westen zonk eer 't ons genaken kon.

Maar hebben wij ons diep, heel diep geborgen
als gij en ik, o vrouw, dan stijgen wij
als lichte vlinders in een jonge morgen,
heel even slechts, maar schoon, subtiel en vrij.

Gebed tot het Lot

Geef mij de vlucht der engelen, het brood der aarde,
het goddelijke woord, het menselijk bestaan,
laat mij, gelouterd aan de lach en aan de traan
de blijheid van een mens die 't kinderhart bewaarde.

En spaar uw gesel niet, maar laat mij steeds behouden
een vrouw die ik bemin, die hunkert naar wat ik
aan vreugde-parels op het kleed haars levens stik
en laat de sterren nog opdat zij eeuwig lokken zouden.

Dan zijt gij goed, mijn Lot, dan zal ik verder strijden
en dromen spijts het blijvend donker van de dood,
laat gij mij dit dan wil ik ook het zuurste brood,
dan zing ik verder nog, spijts 't onafwendbaar lijden
dan zal'k uit 't hardste hout de schoonste beelden snijden...

[p. 2]

Icaros

Mij blijft voor eeuwig het subtiele zingen,
een leeuwerik die in de wolken zweeft
en even in zichzelf 't geluk beleeft
dat hij onkwetsbaar is voor alle dingen.

Bij ieder woord wordt nieuw geluk geboren,
of wordt de smart voor pijnen veel te diep,
wat aan ervaring in mijn leven sliep
gaat 't levend leven toebehoren.

De pijnen die ik noem met aardse namen
het zijn de pijnen van de mens niet meer
er blijft slechts weemoed van het oude zeer
en ieder zelf-verwijt wordt zelf-vermanen.

En ik, de mens, waan mij van God bezeten,
tot ik de onmacht mijner woorden voel.
De toverspreuk schijnt plotseling zo koel.
Icaros ligt ter aarde neergesmeten
de vlerk verschroeid door 't eigen verre doel.