Arsenaal. Jaargang 6

[p. 36]

Paul Berkenman
Sonnetten met een opdracht

(Aan het geluk)

Geluk, gij weet dat ik in u niet meer geloof,
al zal 'k mij nimmer van de drang naar u bevrijden
omdat er zoveel schoons is waar ik moet van scheiden,
spijt 'k aan mezelf en andren u nog vaak beloof.

Maar 'k wist reeds veel te vroeg hoe eindeloos de kloof
is tussen droom en daad en hoe wij moeten lijden
hier, zonder reden, hoe wij 't avontuur vermijden
dat elk zich wenst. Geluk waarin 'k niet meer geloof,

ik voel u onverwacht en weet dat gij bestaat,
als ik op reis ben en niet weet waar ik zal landen,
als gij een glimlach tovert op een lief gelaat,
als ik iets leggen kan in open hunker-handen,
of als het heimwee van herinn'ring langs mij gaat
dan voel 'k u vluchtig, veel te vluchtig, in mij branden.

[p. 37]

(Aan God)

Ik kan U niet, maar Gij moet mij begrijpen,
wanneer ik ben en leef lijk U mij schiep.
Gij weet, hoe ik in angst u vaak aanriep
en 't lijden draag om eens voor U te rijpen

en als een vrucht te vallen in uw hand.
Dit moet Gij weten om de God te wezen
in wie ik van mijn hunker kan genezen
als in een eeuwig, eeuwig vaderland.

Maar Gij zijt enkel uit onszelf geboren
uit ons verlangen naar bestendigheid,
en dat Gij enkel maar een droombeeld zijt
werpt ons in 't wezen van dit zelf verloren
en laat slechts dit als troost in onze spijt:
als mens in goedheid voor een mens te gloren...

[p. 38]

(Aan Mozart)

't Was uit U zelf dat gij de kracht moest halen
om eens onvatbaar voor de tijd te zijn,
uw zorgen-hart was eens het tere schrijn
van alle schoonheid die uit U zou stralen.

Gij, kind van aardse vreugd' en aardse pijn,
uw hemelheimwee zou uw lot bepalen,
en stierf uw stem, uw lied bleef verder dwalen
als was de dood voor u alleen maar schijn.

En toch hadt gij uw leven slechts als tijd,
als doel d'onzekerheden van uw dromen.
Het leven heeft u droom en tijd ontnomen.
Maar uit u zelf hebt gij u zelf bevrijd
en uit de smeltkroes van uw sterflijkheid
zijn hart en ziel van u tot ons gekomen.