Arsenaal. Jaargang 5

[p. 31]

Klein Leerdicht

Verlangen naar de sterren als een dromer,
romantisch doen en voor driekwart verrukt,
week worden bij een domme prentkaartzomer,
van wanhoop sterven als een flirt mislukt,
in een taveerne naar de paren gluren
de dansers volgen in hun slank bedrijf
en uit de pariagroep van die niet duren
er zelf een grijpen met een kronklend lijf,
en spuwen op de grond en ruzie maken
en glarieogen met gezwollen krop
en op zijn tong het zilt van alle bieren smaken
met rond zijn oog het lood van een steriele kop,
en buitengaan en braken maar de nacht aanbidden
en rispend wenen om zichzelf mat schorre hik,
maar uit de roes de rare beeltnis redden
van Beatrice met de hemelblik;
of zwerven gaan om elke dorst te lessen
aan bergen, wouden, zee, vergetelheid,
verdwazen in de gloed der minnaressen
op eilanden van onverdorvenheid,
van zee tot zee langs alle kusten zeilen
en door de havens sleuren als een hond,
des avonds op het voordek 't duister peilen
als niemand ziet 't vertrekken van een mond;
of slimmer zijn en lange boeken schrijven
of kreuple verzen die geen mens ooit leest,
de macht bespringen en groots handel drijven
in mensenbloed bevlekt met slavengeest,
een god aanbidden en een tempel bouwen
zijn vlees kastijden in een geile cel
en vol visioenen die men niet mag schouwen
steeds beven voor de poort: de hemel of de hel:

Dat alles is gelijk en kan uw ziel niet redden,
gelijke uitkomst voor gelijke angst,
verloren gaan of op de hemel wedden
wat smaakt het bitterst, wat het wrangst?
Ons leven lang is een uitzinnig vluchten
in woestenijen, in de zwartste stad,
bij vrouw, bij vriend, in drama's en in kluchten,
wat sinds de aanvang in ons bloed al zat,
wat men ons inspoot bij onze verwekking

[p. 32]

 

diep in de plooien van een jachtge vrouw:

 

sla op de vlucht, o mens, en zoek maar dekking

 

d'oneindigheid is mee en drijft u in het nauw.

 

Is het u lief of leed, eens moet ge met haar spreken,

 

en meer de duimen leggen dan het u belieft,

 

leg het maar slim aan boord, eens moet gij breken:

 

zij onverschillig, gij dodelijk verliefd.

 

 

 

Gelukkig hij, die haar weet te doorgronden

 

en haar ontleden kan met koele geest,

 

hem stroomt de vrede tot in de afgronden

 

die steeds des levens bedding zijn geweest.

 

Want hij die kent aanvaardt. Slechts de geheimen,

 

de spookgestalten en het bijgeloof

 

beknellen ons en doen van angst bezwijmen

 

de goddelijke geest, en slaan hem blind en doof.

 

 

 

Erik van Ruysbeek