Arsenaal. Jaargang 5

Emigrant

Aan Abel Gholaerts

De tijd was hard en uitkomstloos.
Te ver heeft hij zijn hart gedreven,
hij zwierf langs lange, groene dreven
en at zijn voedsel uit een blikken doos.

De honger davert door zijn benen;
zijn ogen vallen in, zijn greep wordt flauw.
Hij kijkt zo leeg naar elke vrouw
en voelt zijn klamme slapen beven.

Hij kocht wat marmelade en brood.
Het geld heeft hij den man ontstolen
die met zijn sprekende symbolen
het leven in een dwangbuis goot.

Hij grijnst en gaat steeds verder.
Geen enkel die hem hoort of ziet
dan hij die hem wat brood aanbiedt.
Is hij vergeten door de Herder?

Dirk Claus