Arsenaal. Jaargang 4

Spleen...

Een avond zonder U in deze oude stad,
waar ik geen mens ontmoet om mee te spreken,
omdat ik allen die ik eens als vrienden had
in angst voor mijn verwaande dromen heb ontweken,

en waar ik nu het spleen voel er te moeten leven,
een zomeravond waarop niets gebeuren zal.
Ik slenter verder. Mij is alles om het even.
De straten hier zijn veel te stil en veel te smal,

en jij te ver om mij nog iets te kunnen schenken...
Vanuit een kleine kroeg weergalmt een hees gezang...
Er is geen vrouw, vannacht, geen ster die mij zal wenken
en 'k weet niet of ik iets dan slechts de nacht verlang.

Paul Berkenman