Arsenaal. Jaargang 3

De Grote Schuld

Ik zie ons nog bijeen gezeten in de wagen,
Het afscheid zonder traan in 't kalm herstellingsoord;
Haar ogen waar de rust, de stille moed in lagen,
Het drukken van haar hand, haar lach bij 't laatste woord.

Daarna bij elk bezoek de lange reeks van vragen:
- ‘Je hebt toch niets te kort, is alles lijk het hoort?’
En toen we, donkre dag, elkaar voor 't laatste zagen
Dan zei haar blik me 't al, en sprak haar mond geen woord...

[p. 141]

 

Als vredig op het bed haar handen samen lagen

 

Dan wist ik dat de zorg om mij haar heeft vermoord;

 

Ik heb niet enkel 't leed om moeders dood te dragen:

 

 

 

Mij jaagt een zwerversdrang als een verdoemde voort,

 

Omdat ik nimmer was zoals een zoon behoort:

 

Er weegt een schuld op mij tot 't einde van mijn dagen.

 

 

 

WILLY BILIET