Arsenaal. Jaargang 3

De Verlatene

Naar ‘The Forskanen’ van Duncan Campbell Scott (Canada).

I.

Eens in den Winter,
Op een bar meer
In het hart van het Noordland,
Ver van een fort
En ver van de jagers,
Een Chippewa-vrouw zat
Met haar ziek kindje
Gehurkt, het laatste uur
Van een vriesstorm,
IJzig en hongrig.
Zij vischte door 't ijs;

[p. 27]

 

Met een lijn van gevlochten

 

Bast van den ceder

 

En een konijnbeenen haak,

 

Gladgepoleerd en gebaard,

 

Vischt; en ving niets.

 

Den stormdag door,

 

Vischt: en ving niets.

 

Wijl 't opperhoofdje

 

Lag aan haar boezem

 

Of sliep in den singel,

 

In 't warreme draagdoek.

 

En heel de vlakt'

 

Een dwarreling werd

 

Van fluitende vlokijs

 

Gezweept door den wind.

 

En achter haar rug

 

Lag er een eenzamig eiland

 

Te huilen als een vuur,

 

Met de stem van den storm

 

In de diepte der ceders.

 

Rotspal, manmoedig

 

Zij sneed, van haar lichaam,

 

Aas voor den vischhaak,

 

Vischt' een forel,

 

Haalde er meer op,

 

Hoopte ze naast zich

 

Dood in de sneeuw.

 

Rotspal, manmoedig

 

Zij blikt' in de verte

 

Van wolf en van eenzaamheid,

 

Zeker van 't doel

 

En van 't leven des lievlings,

 

Marcheerde twee dagen.

 

Op den derd' in den morgen,

 

Zag zij 't gevaarte

 

Van 't fort aan den stroom,

 

Zag zij den houtsrook,

 

Die hing in de dennen,

 

Hoorde 't gekef van de huskies⁽¹⁾

 

Vechtend voor vischkost:

 

Dan had zij rust.

(1) Eskimohonden.

II

Jaren en jaren nadien,
Toen zij was oud en verslenst.

[p. 28]

 

En haar zoon, een bejaarde,

 

En zijn kinderen krachtvolle mannen,

 

Kwamen zij van 't Noorden weer, op den rand van den Winter,

 

Bij een eiland in een eenzamig meer;

 

Waar één nacht zij kampeerden en, bij 't dagen,

 

Pakten z'hun ketels en berkbast

 

Konijnvel, mantels en strikken,

 

Staken van land hunne canoes en slopen weg langs de bochten,

 

Lieten alleen haar voor eeuwig,

 

Zonder een woord van vaarwel:

 

Zij was immers oud en onnuttig,

 

Als een roeispaan gebroken en krom,

 

Of een stok, die een barst heeft.

 

Dan, zonder een zucht,

 

Rotspal, manmoedig

 

Streek zij heur zwart haar onder heur hoofddoek,

 

Schikte heur sjaal in praal

 

En vouwde heur handen met bultige pezen en aders als touw,

 

Vouwde ze over heur boezem vermoeid van 't kinderzogen,

 

Keek naar den hemel over de toppen der ceders,

 

Zag twee schaapjesnachten opdoemen uit den schemer,

 

Zag twee dagen vergaan, gevuld met het stille zonlicht,

 

Gaan zonder pijn, noch vrees, noch zelfs een oogwenk van verlangen;

 

Dan, op den derden grooten nacht, kwamen, in drommen op drommen,

 

Sneeuwvlokken bij miljoenen uit een stille wolk,

 

Dekten haar diep met een prachtige wâ van kristal,

 

Dekten haar dicht en stille.

 

Maar, onder 't vriezen, bij 't dagen,

 

Rees van het leven daaronder

 

Nog een zuiltje van lucht

 

Door een kleine barst in de sneeuw,

 

Zwakjes, teertjes, geâamd -

 

Waggelend van zijne zwakte,

 

In de woestijn een teeken van het leven,

 

Volhoudend nog in het zijn van de zon,

 

Tot de dag voorbij was.

 

Dan werd alle licht vergaderd door de hand, van God, die 't borg in zijn borst,

 

Dan werd een stilte, dieper dan de stilte,

 

Dan had zij rust.

 

 

 

A.H. KAREL SANDEROZEN.