Arsenaal. Jaargang 2

[p. 399]

Lisette

Aber es müssen alles Gelegenheitsgedichte sein.
Goethe.

Ik zocht vandaag naar hoge en eedle woorden,
naar beelden rein van glans in 't fonkelwitte licht,
ik zou een grote aandoening groots verwoorden
in een onsterfelijk en nooit-gehoord gedicht.

Maar daar is onverwacht bezoek gekomen:
vier mensen uit een verre kleine stad
waar 'k eens met hen de dagen wist verdromen
omdat ik eenzaam was en nog geen liefde had,
omdat ik kindren wou en nog geen naam kon noemen
van wie ze mij in vreugde schenken zou.
Toch wist mijn hart de dagen te verbloemen
en vond een bloem vol frisse morgendauw.
Een glimlach van een kind, twee zwarte ogen,
onzeker nog de hulpeloze hand.
zo vaak mijn ogen naar haar wiegje bogen
werd ik gebonden door een vreemde toverband.
Want al de teerheid van vergeefse jaren
werd om dit kleine meisje werkelijkheid,
ik kon niet langer meer de liefde zitten sparen,
zij werd een beetje als mijn eigen kleine meid.
Ik hing aan haar met vaderlijke zorgen
en als haar vreemd-zijn me met smart doordrong,
hoe heb ik me dan voor mezelf verborgen
alsof ik 't eigen kind te slapen zong.

Vier mensen staan nu hier, na vele jaren,
Vier mensen, maar mijn oog ziet er maar één:
een meisje met dezelfde zwarte haren
en met dezelfde glimlach als voorheen.
Zij is het nog, nu groot en struis geworden,
zij die ik uren op mijn armen droeg
zodat de ouders soms mij zacht beknorden
niet wetend wat in mij om laafnis vroeg.
Maar sedertdien heb ik een vrouw gevonden
en d'eigen zoon draag ik trots op mijn arm,
de tijd heeft me de lafenis gezonden,
ik heb een eigen thuis, innig en warm.
Maar nu ik haar bij mij hier zie verschijnen

[p. 400]

 

die ik van alle andren meest heb liefgehad,

 

nu voel ik plots dat nimmer zal verdwijnen

 

d'herinnering aan haar en aan haar verre stad.

 

Een weemoed zonder naam vloeit langzaam in me binnen

 

om al wat duurbaar is en om vervulling schreit,

 

en droef voel ik doorstroomd mijn boordevolle zinnen

 

en eenzaam opgetild, hoog boven plaats en tijd.

 

Tot in mijn oudste dag zal ik u nog gedenken

 

zoals gij bloeiend waart in uwe morgenstond,

 

o zachte heugenis waarin uw oogjes wenken,

 

duurbaar bezit, warm in mijn levensgrond.

 

 

 

Ik zocht vandaag naar eedle en hoge dromen

 

voor een onsterfelijk en nooit-gehoord gedicht

 

maar daar is onverwacht bezoek gekomen...

 

Verzwonden beeldenglans en fonklend licht!

 

De dromen zijn in 't olijk leven omgekomen

 

en 'k weet niet of ik treurig zijn moet of verlicht.

 

 

 

Erik van Ruysbeek.