Arsenaal. Jaargang 2

‘Litteraire heksenketel’

Op de ‘Poëziedagen’ valt er voor de jongeren veel te leren. Al schijnt zulks weliswaar de voornaamste bedoeling van de vriendelijke gastheer te zijn, toch zal hij zeker niet gedacht hebben dat opmerkzame toehoorders en dito-zieners ook extra-litteraire ondervindingen opgedaan hebben.

[p. 285]

Zo hoorden wij o.m. dat na de opvoering van de De Craene's ‘Christus’ - tussen haakjes, een zeer degelijke prestatie - een letterkundige, die tijdens de vertoning stiekum was afgedropen zijn moeizame tol aan de conventie bracht door in gloedvolle bewoordingen E.H. De Craene geluk te wensen met de ‘prachtige’ vertoning.

Wij vinden zulks nogal kras. Wat meer is, wij kunnen zulks niet geloven van mensen die de doorvoelde waarheid (lees eerlijkheid) uitjubelen. Wij menen derhalve dat onze zegsman een kwatong was.

En was hij het niet, het is althans een troost voor eigen ijdelheid.

R.L.

Dezelfde zegsman - let wel op, een kwatong van de ergste soort - heeft vastgesteld dat een paar dichters in slaap zijn gevallen bij de declamatie van sommige gedichten.

Zij ontwaakten eerst toen uit hun eigen werk werd voorgedragen, doch dan vielen - aldus onze zegsman - weer andere poëten in de armen van Orpheus.

Wij willen zulks weerom niet geloven, omdat het blijk zou geven dat onze dichters slechts belang stellen in eigen werk. En dat is niet waar.

Zou zulks kunnen zijn na de scherpe, doch eerlijke vermaningen van A. Demedts en Pater Brauns?

Onze zegsman hield echter vol - het is verderfelijk te volharden in de boosheid. - Derhalve hebben wij de dichters verontschuldigd en hun neiging tot slapen toegeschreven aan een slechte spijsvertering.

R.L.

Bert Decorte was bepaald in ‘een stillere dag’. Dat hadden wij van hem, die indertijd ook wel een staatsprijs in het ‘borrelen’ zou gewonnen hebben, niet verwacht! Kwam dit misschien door het bijzijn van zijn vrouw of door het feit dat hij officiele literator geworden is?...

R.B.

Jan Schepens verbaasde iedereen met zijn koloniale droom. Die kerel zit vol eigenaardige vondsten en streken. In zijn opsomming van auteurs die onze kolonie hebben beschreven, bracht hij er zelfs Frans Demers bij te pas. Achteraf bleek het

[p. 286]

ons dat hij Sylva De Jonghe had vergeten. In een steekspel ziet men zijn grootste vijanden soms over het hoofd...

R.B.

Links en rechts hoorden wij schimpscheuten op de ‘Arsenalisten’. Ditmaal hadden wij geen zegsman, onze eigen oren registreerden vaak venijnige opmerkingen.

Wij vragen ons tevergeefs af wat wij wel misdreven hebben. Een ‘poging’ tot poëzie past o.i. toch op de Poëziedagen. Of is dit enkel het recht der ouderen van dagen. Mogelijks, al vrezen wij sterk dat deze laatsten ook jong zijn geweest.

In elk geval hebben zij veel te leren van de eeuwig-jonge gastheer. Al zegt men al eens lachend ‘die goeie Basiel’, zij kunnen aan zijn breedheid en verdraagzaamheid een puntje zuigen. Bij hem kunnen zij daarenboven het onthuld mysterie vinden der eeuwige jeugd: een grote ziel verdort niet door de ouderdom.

R.L.

Het was enigszins bedroevend dat Johan Daisne niet kon komen. Wij misten daardoor niet alleen een beste vriend, maar ook een flinke fotograaf. Gelukkig maar dat Lanckrock zijn ‘trekkertje’ bij had. Het was evenwel een onbegonnen werk al de medewerkers aan ‘Arsenaal’, die er waren, voor een foto-opname te concentreren. Zo ontbraken: De Longie, die een missiologisch gesprek voerde met ‘Nieuwe Stemmen’, Adriaenssens en Van Craeyvelt die ergens in de zevende hemel de[r] liefde verzeild waren en Lo Delombaerde die als door de ‘overdaad der stilte’ was opgeslorpt.

R.B.

Sommige jongeren - wij rekenen ons graag bij deze generatie - hebben soms de mond vol over poëzie uit en voor het leven. Samen met Herreman - de sympathieke epicurist - moraliseren zij in majeur ‘Vergeet niet te leven’.

Wij meenden dat zulks pose was. Doch hun woord bleek niet ijdel te zijn.

Dat bewezen zij na de zittingen, al hebben velen door de proef op de som 's anderendaags herhaaldelijk beroep gedaan op de zalige werking van ‘Aspirine’.

‘Genezing door Aspirine’ - een litteraire slogan - werd door het ‘leven’ doorvoelde waarheid.

R.L.