Arsenaal. Jaargang 1

2. Johan Daisne's milieu.

Nu ben ik de ernstige uiteenzettingen wel wat beu
en zal ik thans beginnen met de studie van Daisne's milieu.
Voor elken dichter is dit onderwerp van groot belang
en vooral in casu Daisne ben ik er heelemaal niet bang
voor. Ik heb zelfs uit zijn vaders boeken vernomen,
hoe men te werk moet gaan om tot een resultaat te komen.
Daisne heb ik nu ook door zijn milieu begrepen.
Elk vak, literatuur zoo goed als zoölogie, veronderstelt dezelfde knepen;
en elkeen heeft die spoedig beet,
als hij maar het volgende weet:
4a, Brittanjelaan is captivant en volledig zooals geen
en wel geknipt voor zoo een veel categorisch fenomeen.
De Britsche laan is zeer voornaam, vol nieuwe en mooie woningen,
de burgers voelen er zich heerlijk fijn en vrijer nog dan koningen.
Coupure en Martelaarslaan zijn eveneens domein der burgerij:
maar in de buurt hebben de paria's der maatschappij
negen beluiken: Soenen, Bureau en Boterdaele,
Cité Eggermont, om maar te zwijgen van hun andere kwalen.
Legt dit niet uit, waarom de dichter zijn burgerlijk idealisme
getracht heeft te verzoenen met zijn theoretisch socialisme?
Dat hij meer in beslag wordt genomen door eigen hart- en zielsproblemen
dan door socialen strijd, wie kan 't hem kwalijk nemen?

[p. 516]

 

En wat de massa zoekt in films en feuilletons,

 

den droom van schooner leven en de weelde van barons,

 

dat wil de dichter ook; en zijn besten periscoop

 

plaatst hij in 't duister van de bioscoop.

 

Het moderne leven snelt aan zijn huis voorbij

 

met fletsen, trams, auto's en ander zwaar gerij;

 

doch ook het rijk van rust en goeden geur

 

ligt vôôr zijn deur:

 

even de straat overgestoken,

 

wandelt hij in de hovekens der Byloke.

 

Gelegen tusschen Leie en Coupure

 

is 't ouderhuis centrum van avonturen.

 

Vooraan ziet men in hun volle majesteit

 

de imponeerende reeks klinieken van de profs der universitéit.

 

Een beeld van orde en harmonie:

 

't Lijkt àl getrokken naar de regels der geometrie.

 

't Zijn rechte, schuine en slank gebogen lijnen

 

van trolley, rail, trottoir en plein. Zij komen en verdwijnen.

 

Ge zijt verwonderd, dat hij steeds met zooveel liefde over eigen haard verhaalt?

 

Weet ge dan niet, dat zijn huis bijna aan 't Weesjongensgesticht paalt,

 

zoodat hij er altijd aan herinnerd wordt, wat onze ‘kulders’ ontberen

 

en hij daardoor met dubbelen aandrang zijn ouders weet te eeren.

 

Waarom hij zoo graag schrijft? De reden......? 'k Zoek

 

niet lang: vijf stappen van zijn huis hebt ge de school van 't Boek!

 

En zelfs de reserveluitenant voelt zich hier in zijn element:

 

achter zijn woning ligt immers de schietbaan der Stad Gent.

 

Ik meen dat gij dit alles nu goed hebt verstaan:

 

Dit is 't geheim van 4a, Groot-Britanjelaan.

 

 

 

Oktober 1943.

 

Jan Schepens.