Arsenaal. Jaargang 1

[p. 509]

Nieuwe hoop.

En tôch... al was 't verdoemd dit leven duizendmaal
wij blijven hunkrend naar een grein geluk;
viel zelfs de droom millioenen keeren stuk,
steeds herbegint de droom! Het is als staal

zôô sterk dit hart, dat nimmer breken kan
en wie fataal geloofde in 't lot, vindt wél zoo'n pijn,
dat hij wilskrachtig wakker wordt gelijk een man,
die willoos leed in kwaden droom vol laffen schijn.

Hij opent de oogen, lacht om angst, die is geweest
en gaat opnieuw zijn gang, bewust en sterk van hart.
Zoo blijve ons leven thans in dezen nieuwen geest,

Verleden wars, gericht op Toekomst, ver van smart,
want elke smart is slecht en ondermijnt.
Welaan dus, storm is heen. Gij, zonne, schijnt!

Albert de Longie.