Arsenaal. Jaargang 1

Ik heb geen hart van diamant...

Ik heb geen hart van diamant
en ben niet harder dan metalen,
soms word ik smartlijk murw gemalen
door 't leed, dat op mijn leven spant.

Toch wordt van ons altijd gevraagd,
met eender glans in oog, te stralen,
zijn ziel in wilden brand te stalen
en nooit te voelen wat men draagt.

Onwrikbaar zijn, immuun en star!
een spotlach op verbeten lippen,
geen klacht mag bitter ons ontglippen,
maar ieder blijft: de eeuwge nar.

[p. 386]

 

En, blinken doen aan elken kant

 

de vlakken van 't geslepen leven,

 

doch ik, ik kan zooveel niet geven...

 

Ik heb geen hart van diamant.

 

 

 

Uit: ‘De Blanke Symphonie’.

 

Renaat De Jonghe.