Arsenaal. Jaargang 1

Dichter.

Hij krabt nadenkend aan zijn neus.
Gaat weer eens op zijn potlood bijten...
Waarom zijn avend zô verslijten?
Hij voelt zich prikkelbaar, nerveus...

Hij had daar net zoo'n puik idee!
Waar blijft de zoete inspiratie?
Ze streelde hem na meditatie
Bij 't meideke in 't knus café...

[p. 384]

 

Hij krijgt slechts woorden op papier,

 

Maar kan geen zinnen samen lijmen,

 

Verhakkeld ritme, valse rijmen!

 

Verdronk de muze dan in 't bier?

 

 

 

Vergeefse kwelling van het brein!

 

De inspiratie is gevloden,

 

Daar zit hij nu: ‘Het Kind der Goden’

 

O! droevig lot van dichter zijn...

 

 

 

Willy Biliet