Arsenaal. Jaargang 1

[p. 348]

Het wonder.

De wijde nacht was vreemde boet'
Van loome en wegende eenszaamheid...
Een merel heeft de zon begroet,
Ik heb in pijn den dag verbeid...

Traag bloeit in schemer 't dubbel wonder:
Het rijpen van een nieuwen dag;
Weer elken tocht t' aanvaarden zonder
Den wrok, dien telkens de avond zag...

Er druipt door blad weer zonnevuur,
De morgen lacht om 't frisch geluid.
Het hart is dol op avontuur,
Vaart trots met witte zeilen uit...

R. van Meerhaeghe.