Arsenaal. Jaargang 1

Introspectie.

Rond mij is alles vreugd en dronken feesten,
't is lichte pret in 't park en dollen dans -
ik echter ben de schim vol droeve geesten,
die dralend drempelt zonder levenskans.

De jeugd barst los en loopt er wild te zingen;
de menschen hupp'len nog als poppen rond -
zelfs d'oude man voelt nog wat vreugd ontspringen,
als één die 't lang verloren kind weervond.

Rond mij hangt 't waas dat mij in stilt' doet gruwen
dat in zijn schaduw eenzaam blijft en dood -
't zijn slechts wat spieren die mij verder stuwen
met loomen tred en pijnigenden stoot.

Ik voel mij als gebouwd uit hartsgebreken,
geschokt, ontworteld aan de aardsche sfeer -
'k ben licht van 't leven te ver afgeweken
en wreekt het leven zich nog keer op keer.

Ofwel ben ik, in droom, te hoog gevlogen,
of ben 'k te diep in 't snijdend erts gedaald -
Dit heeft mij mog'lijks ied're maal bedrogen,
als ik mijn schaduw weer had ingehaald.

Rik Lanckrock.