Arsenaal. Jaargang 1

[p. 271]

[Nummer 7]

In-memoriam Kamiel Van Baelen.

Wij waren er bijna zeker van dat Kamiel Van Baelen, die op den vooravond der bevrijding te Turnhout werd aangehouden, ergens in een concentratiekamp in Duitschland zou omkomen. Een literatuur als de onze, die er niet tegen bestand is een groot figuur te verliezen, wordt bijna vanzelfsprekend meer dan een andere beproefd. Einde '44 ontviel ons Zielens als slachtoffer van een V2 en thans ontviel ons Kamiel Van Baelen als slachtoffer van de S.S. Ook Holland diende met Jan Campert zijn tol te betalen. Het was een zware tol voor Noord en Zuid en daarom dienen wij ons moediger in te spannen om ‘onze’ taak goed te beëindigen. Maar zooals we in ons Aprilnummer schreven is Van Baelen nu ook ‘iedereen’ niet. In dit kort ‘In-Memoriam’ is het niet onze bedoeling het werk van Van Baelen een tweede maal te ontleden, al zij het dan ook om diens uitzonderlijke verdiensten nogmaals te accentueeren. We zouden er evenwel nog ‘iets’ willen aan toevoegen, een ‘iets’ waardoor we misschien van opportunisme en partijdigheid zullen beschuldigd worden. Maar wanneer men van iemand houdt begaat men gaarne een onvoorzichtigheid. Onze generatie heeft aan Kamiel Van Baelen ‘onzen’ Vermeylen verloren. Niet ‘een’ maar ‘onzen’ Vermeylen. Van Baelen was reeds zichzelf en met Daisne bracht hij een vernieuwing in onze literatuur, iets uit het diepste van de menschelijke dualiteit, een verstrengeling van hart en geest, en levend verwoord. ‘De mensch is

[p. 272]

een stukje stof en een stukje van God’, schreef Van Baelen. En nu zijn lichaam tot asch werd verpulverd, nu in hem elke strijd is gestreden, vragen wij dat ook hij de Rust zou vinden, die hij zijn onvergetelijk figuur ‘Lou Anders’ in ‘De oude Symphonie van ons Hart’ liet vinden. En dat onze vraag verhoord zal worden, zijn wij zoo goed als zeker, want wie zoo een roman schrijft moet van een eerlijke zoekersdrift en een hart dat kraakt van Schoonheid en Liefde getuigen.

En om dit kort ‘In-Memoriam’ voorloopig te besluiten dienen wij er op te wijzen, dat ons tijdschrift aan Van Baelen zijn eenig maar dan ook zijn grootste verlies onderging. Wij hebben niet kunnen wachten om van wal te steken tot Van Baelen terugkeerde. Wij hebben alleen nog zijn brieven, waarin hij verklaarde bereid te zijn een leidende rol te vervullen. Vaak hebben wij van hem richtlijnen ontvangen, die getuigen van doorzicht en geestdrift. Deze zijn ons als heilig.

Vriend Van Baelen, wij danken U!

De Redactie.