Arsenaal. Jaargang 1

Excelsior.

Reeds waart de mist lui-loomig in de weiden.
Neemt deze zwerftocht dan geen eind?
Een licht komt nader en verdwijnt;
Is dit de vrees van 't onbekend verbeiden?

Weer gaat het bosch in valen luister baden,
De stilte noodt tot vreemde rust.
Maar 'k ben op rijkren buit belust,
'k Neem onversaagd de nauwe en steilste paden.

Lokt niet uit gindsch gehucht een luide schater?
Zingt niet op zachten toon een vrouw?
- Ik zwoer gelukkig niemand trouw
En pluk de rijpe vruchten wel eens later...

René van Meerhaeghe.