Arsenaal. Jaargang 1

Eenzaamheid.

Wen ik u eens verliezen moest
o zachte hoedster mijner dagen,
dan werd mijn hart eenzaam en woest
en veel te oud om nog te dragen.

Nochtans, gij kunt geen vrede brengen
noch stillen 't heimwee van dit bloed,
uw oog kan zich in 't mijne mengen,
uw gloed kan smelten in mijn gloed,

toch zijt gij ver, en niets kan ons vereenen,
gij zijt een zee, ik ben een andere zee,
en tusschen ons is niets, noch jubelen noch weenen...
Begrensd zijn wij, maar grensloos is het wee.

Erik van Ruysbeek.