Arsenaal. Jaargang 1

[p. 48]

De dood.

Steeds klopt een zilvren hamer,
de hamer van den dood.
Wie helpt ons uit de kamer
van onzen laatsten nood,
dan gij, o bleeke dood!

Gij plaatst u aan de sponde;
de priester reikt het Brood.
Uit mompelende monden
van vrienden in de ronde
stijgt angstig een gebed,
tot onze ziel, ontbonden,
de wieken openzet.

Dan vogelsnel, gered,
ijlt zij door hooge bogen,
nog even nagelet
door twee wijdopen oogen.
En zacht en blij bewogen
zingt ademloos de dood:
‘Met lichtglans overtogen
rijst ge eens uit aardes schoot!’

Steeds klopt een zilvren hamer,
de hamer van den dood.
Wie maakt ons in de kamer
tot 's engels speelgenoot,
dan gij, o goede dood!

A. De Longie.