Arsenaal. Jaargang 1

Avondspel.

Nog wiegt de tak waarop de merel zat,
als wuifde hij een laatste vaarwel -
Nog hangt het peerlend, glinst'rend bessennat
flikk'rend in het late zonnespel.

Nu spelen musschen reeds een ander spel,
een spel van zott en kwieke sprongen,
waarin de mensch zijn eigen duivelspel
als spiegelbeeld kan zien, verwrongen.

[p. 20]

 

Maar reeds vouwt d' eerste avondschijn

 

zijn zwarte vlerken open

 

en schittert reeds een maneschijn.

 

 

 

Nu wordt het stil en komt de nacht

 

als van zeer ver gekropen

 

als gast, die eeuwig wordt verwacht.

 

 

 

Rik Lanckrock.