Arsenaal. Jaargang 1

[p. 4]

De vrouw.

naar André Degrois' ‘La femme’.

Er is op aarde een wezen, tevens zacht en wreed,
dat in voorbijgang onze zielerust komt rooven,
wiens oogen ons een eindloos-groot geluk beloven,
doch dat van ‘schoone droomen’ 't bitter vlieden weet.

Dat tot ons komt, met open armen, zonder leed,
maar 't harte dicht, gelijk een Engel van Hierboven;
ofwel vol zuivre Liefde, die niet is te dooven,
maar met gekruiste handen op 't gesloten kleed.

Want in de Vrouw - 't zij lief of moeder of vriendin -
wier hart gehoorzaamt aan der minne teeren drang,
slaapt de herinn'ring aan de reine Moedermaagd.

Maar niemand - vriend of zoon of minnaar - ziet, hoe in
dit hart, wiens wijken en wiens geven hem behaagt,
de heug'nis sluimert aan de slijmerige Slang.

Jan de Brugghenaere.