In den name des barmhertigen ende goedigen Godts. LXXI. Capittel.
GHy kent de lieden wel die haer oogen neder waert slaen, ende den kop na der aerden hangen, dat zy alle haer wercken met groote huychelrie ende afgoderie doen: maer sy sullen daerom int eeuwich vyer ghestooten werden: sy sullen dat alderheetste water drincken moeten, ende sullen deur een kleyn gaetken ofte splete haer spijse eten, ende den hongher nimmermeer stillen konnen: maer de vrome sullen schoone ende vriendelicke aenghesichten hebben, ende van weghen haer goede wercken int Paradijs ghenomen werden, daer sullen sy schoone vergulde beddens, klare fonteinen, ende de alderschoonste drinck vaten hebben. God laet de wolcken te samen vlieten, ende breydet de aerde wijt uyt; daerom een yder die hem tegen uwe leere set ende God niet en vreest, die sal sware straffe lyden moeten.
Auteursrechtvrij