Apollo's vastenavond-gift. Voorzien met de nieuwste en aangenaamste minne- harders- en bruylofs gezangen

[p. 108]

t'Zamenzang tusschen Tauriso en Berard, verlieft zynde op Diana.

Stem:
't Was lest op een morgen tyd.
Wat hebt gy Pluto Colchos Vrouw.

Tauriso.

DE Zon begind tot Thesis vloed
Te nad'ren, Schaapjes laat uw weyen

Tuig met uw heer zyn harten gloed

Aan haar die my zoo dikwils vleyen:

Dat is Diana, die myn ziel

Altyd te wonder wel beviel.

Berard.

Eer nog de Avondstar verschynd,

En stort den dauw op alle bladen,

Vertoon ik hoe myn ziel verdwynd

Om myn Diaan. Ag haar cieraden

Verteeren my, ô droeve Min

Wat heeft uw honing barsheid in!

Tauriso.

Ik zie dat flonkerend gezigt

Als starren in haar voorhooft lonken.

Haar aardigheen verdoven 't ligt

Der Goon, en doen s' in liefde vonken.

Wat zullen wy, zoo Godlykheid

Gesnoerd aan hare gaven leid.

Berard.

Als ik bedenk myn lagen staat,

En myn Meesters vergode wezen,

Verstyft myn hart, de Liefde laat

My hopen, maar het angstig vrezen

Verbaast my, dat 'k elk oogenblik

Byna van koude vrees verstik.

[p. 109]

 

Tauriso.

 

Zy is als doof voor onze pyn,

 

En doet ons ramp op rampen dragen;

 

'k Sal evenwel bestendig zyn,

 

G'lyk een staag staande rots de vlagen

 

Weerstaat, op hoop dat zy dit al,

 

Nog eindelyk bekroonen zal.

 

Berard.

 

Toen ik myn Leistar 't eerste zag,

 

Al wandelende door de boomen,

 

Heeft zy met overzoet gelag

 

Myn zieltje zoo ver ingenomen,

 

Dat my geen lydig ongeval

 

Van hare liefde scheiden zal.