Apollo's vastenavond-gift. Voorzien met de nieuwste en aangenaamste minne- harders- en bruylofs gezangen

[p. 63]

Op een afweezen.

Stem:
Rozemondje troeteldiertje.
't Loos gevleugelt Minnewigtje.
Daar was een Meisje &c.

LEyder waar toe weer 't hernuwen
Myn gedagten voort te stuwen

Na die Nimph die ik bezin,

Nu haar afzyn sluit het open
Van myn wenschen, van myn hopen

Na haar lieve wedermin?

Egter weet ik dat de Joffer
Dien ik hert en ziel opoffer

My eerlang weer ziet te moet,

Is 't geen reden droeve zinnen
Zoo gy haar komt regt te minnen,

Dat zy ook het zelfde doet?

Soo 't herdenken van ons lyden,
Weer verandert in verblyden,

Kan verheugen ons gemoed.

Soo sal ik my, nu bekommert,
Sien dit hert van druk ontlommert,

't Eerst dat ik haer weer begroet?

Best zoo zwyg ik, al dit streelen
Kon niet als myn ziel verveelen,

In dit droevig ongeluk:

Nu, helaas! ik heb verloren
Die myn hert had uitverkoren,

Baed' ik in een zee van druk.

Ik versmagt schier in de rampen
Die myn tolleloos aanklampen.

Stelt de hoop my iets te voor,

ô 't Is vlyen! 't is bedriegen,
Sy zoekt my in slaep te wiegen,

Best geef ik haar geen gehoor.

[p. 64]

6.

Het is helaas te bewenen

 

Dat de hoop niet kon verlenen,

 

Meerder troost in deze kwaal;

 

Alle Winnaars aangedreven,

 

Dat dees kwaal te boven streven

 

Kan, haar hulpe altemaal.

7.

Stil dan, stil dan, ô gedagten!

 

Denkt niet weer die roem te wagten,

 

Die gy eilaas nu beschreid:

 

Ach gy slaat maar nieuwe wonden

 

In de plaats dat gy de gronden

 

Laas! van myn genezing leid.