Apollo's vastenavond-gift. Voorzien met de nieuwste en aangenaamste minne- harders- en bruylofs gezangen
(ca. 1750)–Anoniem Apollo's Vastenavond-Gift. Voorzien met de Nieuwste en Aangenaamste Minne- Harders- en Bruylofs gezangen– Auteursrechtvrij
[pagina 32]
| |
Dryven ter stalwaard, wel te vree,
En ging zyn moede leden rusten
Aen eenen Christalyne Beek,
Daar hy, door liefde, schier bezweek.
Door dien dat hy mistroostig moest gaan scheiden
Zonder eens weer min te onfaan,
Schoon dat hy liet daar traan op traan,
Silvia was niet te beweegen,
Haar trouw'loos hart dat bleef verhart,
Niet medelydend met zyn smart.
Hy ging zyn hooft aldaar ter neder leggen
Regt aan die waterryke Bron,
Tot dat de Gulde Morge-Zon
In 't Oost quam reizen, uit zyn kimmen,
Waar dat zyn Silvia moest treen,
Als hy met 't Vee te Veld wou heen.
Apol was nauwelyks nog op zyn wagen,
Of Silvia haar deur opsloot,
Daar hy haar goede morgen bood,
En bad aan haar om te genaken
Haar zoete Roose roode mond,
In die verliefde Morgenstond.
Maar zy (in schyn) nog eeven hard van zinne,
Weygerde Philomon die bee,
Doch hy verzette niet een tree,
Maar sprak, myn lief, myn tweede leven,
Myn Silvia, geeft my gena
Eer dat ik door de min verga.
Door al zyn droef en bitter lamenteren
Wierd haar verharde hard verzagt;
Cupido kreeg de grootste kragt:
Hy nam zyn Kooker, Boog en Pylen,
En schoot haar tot in 't Ingewand,
Tot blussing van dien Harders brand.
Zy toonden daar haar overgroote liefde,
En bood dien Harder wedermin,
| |
[pagina 33]
| |
't Geen was zyn lust, zyn wensch, zyn zin:
Zy sprak; uw trouw heb ik zien blyken,
Daar Philomon, daar is myn trouw,
'k Wil wezen nu uw Echte Vrouw.
En Philomon ging haar terstond omhelzen,
Kusten haar Lipjes Rooserood,
Dat was de trouw dien hy haar bood;
Zy gingen t'zaam te Velde treeden,
En Philomon zyn pyn was uit,
Wyl hy had Silvia tot zyn Bruyd.
|
|