Apollo's vastenavond-gift. Voorzien met de nieuwste en aangenaamste minne- harders- en bruylofs gezangen

[p. 9]

Apollo's vasten-avond-gift.

Minne-zang.

Stem:
Hoe ongelukkig is hy die minne draagt.
Courante Serbande.

VErmakelyk paadje, ô aangename Laan!
Waar op zoo veel bekranste linden staan,
Wiens lommer is een brand van min,
Wiens takken dienen onz' Godin
Tot pylen, die haar Zoon Kupied

In ons verwerde herten schiet.

Kupido zelver heeft zynen toorts gedoopt

In 't water, dat aan beide zyden loopt.
En 't nat, dat op de grasjes leid,
Syn traantjes die een minnaar schreit,
En 't minne-zweet, dat haar uitbreekt,
Als Chloë mat Dametas spreekt.

Hier op een bankje, daar zit een paar in 't gras,

Dat's zoet, maar wat zit hier en daar voor 't glas,
Zyn 't Menschen? neen. Zyn 't Nymphen? neen.
Wat dan? Godinnen zoo ik meen:
Godinnen, of zoo ietwes leeft.

[p. 10]

 

Dat grooter naam en eere heeft.

 

Ziet Daphne ginder daar in een bloemen hof,

 

Zy plukt een Lely en een Roosjen of;

 

Ey ziet het roodt, ey ziet het wit,

 

Schier als het op haar wangen zit:

 

Haar wangen wiens vermengde bloos

 

Verpuft de Lely en de Roos.

 

De droeve Tyter, maar nu van herten bly,

 

Staat by zyn waarde Nymph en zweert haar by

 

De Goden, dat haar aassem zoet

 

Is, ja meer als 't Viooltje doet,

 

En houd dat d'aassem is een schyn,

 

Dat zy niet kwaat van hert moet zyn.

 

En Amarillis, die tart het soet gefluit

 

Des Vogels door haar aangenaam geluit,

 

Die klaagt van min, en Amaril

 

Maakt ook bekent haar lust en wil;

 

Zy zingt een liedtje van een aâr,

 

Maar wie weet of zy 't zelfs niet waar.

 

En ziet Hylander, die met zyn oogen start,

 

Hoe toont hy dat zyn zinnen zyn verwart,

 

En Phillis hangt een ander aan,

 

Laat Mopsus daar alleene staan;

 

Ey Mopsus zieje niet het scheel?

 

Gy zyt niet over, maar te veel.

 

Ziet Koridon ginder met Laura in 't groen,

 

Ach Goôn, wie weet hoe wel het mag doen;

 

En Doris met haar lief gepaart,

 

Zit daar te speelen met de kaart,

 

En Cloris knoopt de grasjes met

 

Dien Herder, die zy 't liefste het.

 

De dartele Saphho werpt Phaön met een Peer,

 

En schuilt daar agter gintsche ruigte neêr;

 

Zy schuilt, maar wil gevonden zyn,

 

En Dorilé is 't veinzen pyn,

 

Zy wyst na d' eend, die van den waardt

[p. 11]

 

Vlied en met hem wil zyn gepaart.

 

Ach bomen! ach bloemen! ach grasjes! wild gy niet

 

Zeggen, 't geen daaglyks by uw is geschiet:

 

't Gelonk, 't gezoen, 't gevry, 't gevley

 

Des Minnaars en zyn droef geschrey.

 

Men hoord meer min, meer trouwigheidt

 

Als ooit van iemand is gezeidt.