Apollo's nieuwe-jaers-gift. Deel 2

's Menschen hart een broeinest der Liefde.

Vois: Schoon Katryn, o beeld der beelden!

1.

ZOete zwaluw, myn behagen!
Gy maakt, als de lente u prest,
Voor de warme zomerdaegen,

[p. 135]

 

Slegts maar eens in 't jaar uw nest,

 

Schoon gy, herwaarts aangevlogen,

 

's Winters weerom heene spat,

 

En verdwynd, als uit onze ogen.

 

Naar den Nyl, of Zonnestad!

 

2.

 

Maar Cupido, wie zal 't keeren?

 

Maakt zig altoos, tot myn smart,

 

Dag op dag, met jonge veeren,

 

Weer een broeinest in myn hart;

 

Want nog naeulyks word het kleene

 

Kieken vlug, of aanstonds broeid

 

't Ander weer een ei; daar 't eene

 

Teelssel, half ontsloten groeid.

 

3.

 

Altoos hoor ik, als haar vlogels

 

Zig bewegen, een geluid,

 

Als 't getijlp van jonge vogels,

 

Geestig vliegende in en uit:

 

Nimmer is dit lied vol zongen!

 

De oude kweeken, op hun beurt,

 

Straks weer kleene minnejongen,

 

Daar my 't hart van woeld en scheurt.

 

4.

 

Deze fokken, als ze, aan 't groeijen,

 

Groot en sterk geworden zyn,

 

Straks weer andren aan. Dit broeijen

 

Van de min verwekt my pyn:

 

Goon! wat raad voor al dat kweeken

 

Van de liefde, onmooglyk is 't

[p. 136]

 

Zoo veel liefdens uit te spreeken.

 

Wie heeft dus myn hart vertist.