Apollo's nieuwe-jaers-gift. Deel 2

De redeneerende Minnaar.

1.

WOnder, Damon, in uw zin

Schynd myn min,

Om dat van myn ziels-vrindin

De eerste schoonheid is vervloogen:

Maar, myn lieve Damon, hoor,

Hoe Lycoor,

Spyt uw Phyllis, spyt uw Door,

My heeft tot haar min bewoogen.

[p. 106]

 

2.

 

Welkbaar schoon vlied ras daar heen,

 

Schoone zeên,

 

By gezonde lyf en leen,

 

Paaren zig in myn Lycoris.

 

'k Vond nooit smaak, ik zeg het rond,

 

In een mond,

 

Die zig maar alleen verstond

 

Op gekus, als die van Doris.

 

3.

 

'k Lach met levend zagt albast,

 

Dit gaat vast,

 

In een spreekend lichaam past

 

Allerminst een ziel die stom is.

 

Is Lycoris tans min schoon,

 

Dan Dioon;

 

'k Dank, vernoegd en bly, de Goon,

 

Dat ze kreupel, scheef nog krom is.

 

4.

 

Schoon haar eerste blos verschoot.

 

Nooit verdroot

 

Min, die uit geen wulpsheid sproot,

 

Maar uit eensgezinde zinnen.

 

Haar verstand blyft even frisch;

 

En zulks is

 

Een geduurgejeugd, gewis,

 

Die my eeuwig haar doet minnen.

 

5.

 

Myn Lycoris mind me trouw,

 

Als een vrouw,

[p. 107]

 

Die ik met het oog beschouw

 

Van een bruigom of nog teerder,

 

Wraakt gy evenwel myn min;

 

Elk zyn zin.

 

Damon, streel uw Engelin;

 

Roem haar schoonheid, maar niets

 

meerder.