Apollo's nieuwe-jaers-gift. Deel 2

Aan de liefde.

1.

MOet ik dus, zonder minnevreugd.

De korte lente myner jeugd

In laffe ledigheid besteeden.

Zal nooit die goddelyke gloed,

Myn ziel door zyn bekoorlyk zoet,

Als eertyds loflyk overreeden.

2.

Dit kwynend leven strekt me een last,

Druk liefde! uw schigten, hegt en vast,

[p. 104]

 

In 't binnenst' van myn weerloos harte,

 

Met een ontzaggelyk geweld,

 

Zie hoe myn moed, in 't open veld,

 

Uw' machteloozen arm uittarte.

 

3.

 

My lust in zoete twist en vreen,

 

In lachjes, jokjes, en geween,

 

In hoop, en vrees, en angstig beven,

 

Geslingert tussen levens nood,

 

En schrik voor een gedreigden dood,

 

Te slyten 't bloejenst van myn leven.