Apollo's nieuwe-jaers-gift. Deel 2

Stilte.

1.

DE zee lag vlak,

De windjes zweegen;

't Scheen al tot rust genegen,

De moede landman koos het dak
Daar ruischten over 't ruime vak

Geen golfjes in de stroomen,

Geen blaedjes aan de boomen.

2.

't Was vreede op aard,

Kalmte aan den Hemel,

In 't lugje geen gewemel;

Geen wiekje roeide 'er hemelwaard.
Was was hier zaligheids vergaard!

Niets was 'er, dat zig roerde;

Het beekje alleen rumoerde.

3.

Dat scheen, 't leek een droom,

Met zoetlyk ruisschen

[p. 88]

 

Dees taal my toe te bruisschen,

 

‘Rustlievend stervling, wellekoom!

 

‘Kom, zet U aan myn groenen zoom;

 

‘Hier moogt ge bloempjes pluiken,

 

‘Die naar den Hemel ruiken.