Apollo's nieuwe-jaers-gift. Deel 2

Aan Kloris.

ZOo rolde eens myn genoeglyk leven,
Dat maer de vogels, die hier zweven,
Zoo zalig waren, zoo bedreven

Op veldgezang en spel, als ik.

Zegt, liet ik immer, stille beeken,

[p. 62]

 

Myn tranen in uw stroompjes leeken?

 

Spreekt, westewindjes! wilt vry spreeken;

 

Stoorde ik u ooit door zugt of snik?

 

Dan heenen zyn die goude daagen!

 

Uw schoonheid, Kloris! lei my laagen:

 

Maar wilt ge 'er, koel, slegts moed op

 

dragen.

 

Koud word myn brandend hart van

 

schrik.