Apollo's nieuwe-jaers-gift. Deel 2

Berouw komt dikwyls te laet.

Vois: De min is tot een pand, &c.

1.

o DOelwit van myn min,
o Oorzaek van myn klaegen,

Schoon ik met ziel en zin,

Uw ziel zoek te behaegen,
'k Verslyt vergeefs myn daegen,

En zie niet dat ik win.

Schoon ik u myn hart wouw schenken,
Engelin! ik durf niet denken,

Dat ik ooit,

Dat ik ooit gehoor verwerf,

By u, eer dat ik sterf.

[p. 42]

 

2.

 

Maer als ik zoo verkwyn,

 

Dan zullen uw gedachten,

 

Steeds spelen op myn pyn,

 

Die Gy nooit woud verzagten,

 

Ligt stort Gy dan eens klagten,

 

Dat ik mogt levend zyn.

 

Want niet een van die u minnen,

 

Toonen u zoo trouwe zinnen,

 

Maer dan zal,

 

Maer dan zal myn minnesmert

 

U Gaen te laet aen 't hert.

 

 

 

3.

 

Kom dan, myn schoone, kom,

 

Waer toe dit wederstreeven!

 

Gun my uw lenteblom,

 

'k Zal u de myne geven.

 

Gebruiken wy dit leven,

 

En mind my wederom.

 

Laet de tyd dog niet verloopen!

 

Want met wenschen; nog met hopen,

 

Keert de tyd,

 

Keert de tyd tog nimmermeer

 

Keert nooit de Jonkheid weer.