Apollo's nieuwe-jaers-gift. Deel 2

't Vermaek van 't Huwlyk.

Vois: Daer was een meisje jong van jaeren.
Of: Droefheid moet ons hart niet raeken.

1.

WAt kan grooter vreugde geven,
Aen den mensch in 't aerdsche leven,

Als de knoop der zuivre trouw,

Zoo men 't zoetste zoet wil vinden,
Moet men zig in d'Echt verbinden,

't Zoetst is tusschen Man en Vrou.

2.

Woordjes, die de borst doen blaeken,
Kusjes, die aen 't harte raeken,

Vonkjes, vol van lieflyk vuur,

Kunnen alle pyn verzagten;
Geven duizend blyde nachten;

Maeken jaeren tot een uur.

[p. 30]

 

3.

 

Teedre zugtjes, voortgekomen

 

Van twee zielen, opgenomen

 

Door een boven aerdsche vreugd,

 

Geven liefde kragt en leven,

 

Doen op lipjes zieltjes kleven

 

Kweeken staeg een nieuwe jeugd.

 

 

 

4.

 

Roosjes van de kaekjes plukken,

 

't Rood korael der lipjes drukken,

 

't Smaeken van den nektar douw,

 

Van die hemel zoete randen,

 

Doen het vuur te feller branden,

 

Wie of zoeter wenschen zou.

 

 

 

5.

 

Al die vreugd is ons beschooren,

 

Met een lieven uitverkoren,

 

In dees' aengenaemen tyd,

 

Fillis, voeld Gy nog geen vonkjes,

 

Van de kusjes en de lonkjes,

 

Daer zig ider in verblyd.

 

 

 

6.

 

Kom, ei kom dog, volg de schreeden,

 

't Spoor van die bekoorlykheden,

 

Geef u tydig in dien staet.

 

Laet geen oogenblik verloopen,

 

Tyd is met geen geld te koopen,

 

Volg het ligt dier daegenraed.