Apollo's nieuwe-jaers-gift. Deel 2

[p. 5]

De klaegende minnaer.

Vois: Vrinden, zou men niet vrolyk weezen.

1.

ZOnder hoop van te genieten,
In de min te zyn verwart;
Eeuwig en altoos te schieten

Naer het doelwit van zyn hart,

Ach wien zou dat niet verdrieten?

Wie verging niet door die smart?

2.

Zoo is 't nu met my gelegen,

Allerminlykste Amaril!

'k Ben van eene pyl doorregen,

Ligtelyk tegen uwen wil,

Maer myn hert kan daer niet tegen

Om dat ze uit uwe oogen vil.

3.

Woud Gy wat meedogend weezen,

Wouw de balzem van uw' mond

Myn kwetfuur weerom geneezen,

Al schoot Gy dan tot de grond,

'k Zweer myn hert zou dan niet vreezen

Daeglyks zoo te zyn gewond.

4.

'k Zou ophouden van te kermen,

Hoe de min my plaegt en dringt,

Als gy u eens woud ontfermen

Over 't hartzeer dat my dwingt,

En my somtyds in uw armen

Uit medogenheid ontsingt.