|
| |
| |
| |
Apollo's nieuw-jaers gift.
tweede deel.
Winterzang.
Vois: De Winter is voorby gestreeken.
DE Zomer is voorby gestreeken,
De Winter die staet voor de deur,
Zy naedert vast met haer gebreeken,
De bloemen missen geur en kleur;
Het weer valt drommels af.
| |
| |
Die korts van hitte zat te proesten,
Gelyk als of hy glaezen blies,
Zit nu te kuchen en te hoesten,
En klaegt van zinkens op zyn kies;
'k Weet niet waer dat ik blyf.
De witte wintervlokjes vliegen,
En kleeden veld en beemd in 't wit,
Hy heeft het 't slimst niet, zonder liegen,
Die aen den haart in 't hoekje zit,
Elk schik zich op zyn post.
Wie lust heeft in 't geluid der bellen,
Die legt de fransche slag 'er op,
Gedekt met Leeuwe- of Beere vellen,
En een Karpoesmuts op zyn kop;
Dat is wel eens zoo vlak.
| |
| |
Daer bruid een paar van gindschen heuvel
Het onderst' boven uit de slee,
Hier de fontange, daar de keuvel
Gewenteld in de blanke snee;
Hoe kwist men 't geld niet al!
Een pypje, by den haart gezeten,
Is dat niet duizendmael zoo goed?
Of in 't Verkeerbort eens gesmeeten,
Daar ider spel twee stuivers doet?
Met lust en vreugd dan aen 't verkeeren,
Zoo brengd me een wintersche avond door,
Die vry zyn kunnen discoureeren,
En neemen 't een of 't ander voor,
| |
| |
Verban met dezen drank de zorgen,
En spoelt ze lugtig van het hart,
Het werken paert best met den morgen,
En de avond kend geen slaefsche smart.
Dat's uit tot op den grond.
A la bonheur, de daegen lengen;
Het barre winterweertje slyt;
De Zwaluw zal haest tyding brengen
Van d'aengenaemen Zomertyd;
|
|
Auteursrechtvrij