Apollo's nieuwe-jaers-gift. Aen het bekoorlyke Hollandsche jufferschap. Deel 1

[p. 161]

Klacht van Venus, over de Dood van Adonis.

Stem: Charon.

1.

MYn heilzaem raet Adoon, was Beerejacht

te schouwen;

Ik sprak! zy zyn gehart met wapens

van Natuur;

De Leeuw, met klauw en tand, het

zal u laes! berouwen;

En ik in 't eind de beet van 't dolle

Zwyn besuur.

2.

Zoek liever Haes en Hind, die voor

uw schaduw vluchten,

Voor 't trillen van u Boog, en 't keffen

van uw Hont,

En schrikken voor uw Net; zoo deed

gy my nooit Zuchten,

En myn vergode Ziel nooit stof van

droefheid vont.

3.

Nu voel ik my bedroeft; de tranen

uyt myn Ogen;

En brakke waterdauw, besprengen myne

wang,

[p. 162]

 

Wyl myn Adoon is doodt! de lieve Ziel

 

vervlogen

 

Waer na myn hartje zugt, en leeft in

 

droef verlang.

 

4.

 

Uw leven was myn lust, nu leef ik

 

zonder Minnen;

 

'k Ben koelder als het schuim, waer uit

 

myn oorspronk quam;

 

Hoewel myn Altaer brand, van die als

 

een Godinne

 

My vieren, van de Liefde, 'k schrikke

 

voor haer vlam.

 

5.

 

Zy is gedooft in 't bloed, 't geen uit de

 

kille wonden

 

Van myn Adonis vloot; geen kragt

 

steekt aen dat vier;

 

De scharpst getande Pyl van Cupido

 

gezonden,

 

Nog d'heeste toortze brand verwekke

 

een vonkje schier.

 

6.

 

Ik liefde; maer uw dood heeft myne

 

Min begraven;

 

Ik stigt een treurig graft waer in myn

 

Schoonste rust;

 

Vrouw Venus Mind het schoon, en

 

Mind Adonis gaven;

[p. 163]

 

Hy Sterft! maer leeft in haer wyl zy

 

zyn Assche kust.