Apollo's nieuwe-jaers-gift. Aen het bekoorlyke Hollandsche jufferschap. Deel 1

Minnaers klaght, over de wreedheid van zyn lief.

Stem: Laet ons gaen om &c.

1.

's AVonds als ik zal gaen ruste,
Dan komt staeg in myne zin,
Die ik boven al bemin:
Want de stralen van haer Ogen,
Die zyn vol van Minnegloet;
Ach! heb tog met my Medogen,
Ziet wat dat de Liefde doet.

2.

Gy zyt Maegd voor wien ik leeve,
En voor wie ik Sterven zel,
Als het is door 's Mins bevel:
Want gy zyt myn Wel beminde:
'k Zal uw dienen met ootmoet,
Op dat ik genade vinde.
Ziet wat dat de Liefde doet.

[p. 99]

 

3.

 

Daer en is geen Mens op Aerde,

 

Die zoo vol van droefheid leeft

 

Als hy, die zyn hert op geeft:

 

Want zyn ziel is door het Minnen,

 

Altyt met een droef gemoet,

 

Om dat hy geen troost kan winnen.

 

Ziet wat dat de Liefde doet.

 

4.

 

Ik zal Nimmer u verlaten,

 

Schoon dat ik in droefheid leef,

 

Als gy myn U Weermin geeft;

 

Maer ik zal in al ons lyden,

 

Altyt houde goede moet,

 

En kloek om Verwinning stryden.

 

Ziet wat dat de Liefde doet.

 

5.

 

Geeft my moed myn Welbeminde;

 

Laet het dog zyn u vermaek,

 

Dat ik na u Liefde haek;

 

Gunt my dat, ik als voor dezen,

 

Haken mag na 't zoetste zoet;

 

Dan zal ik noit lyden vrezen.

 

Ziet wat dat de Liefde doet.