Apollo's nieuwe-jaers-gift. Aen het bekoorlyke Hollandsche jufferschap. Deel 1

Rigoudon.

'k BEn nu vry,

Van de slaverny,

Die Eerst myn Ziel,

In u bedwang gekluisterd hiel;

Al myn Elend,

Heeft nu een End,

Dewyl myn hert, door de Minne Smert,

Niet meer gepynigt wert:

Beeld u niet in, dat gy tot de Min,
My ooyt weer krygt, weg Iris uyt myn Zin,

'k Ben moe van u bekoorlykheyd,

Van u trotsigheyd;

En zoo 't gemoedt,

Van een Verliefde bloedt,

Nog houd voor soet,

De smart die gy hem leyden doet,

[p. 34]

 

Dat zulken gek van hier,

 

Gaet klaegen van zyn Minnevier,

 

By ons en ziet

 

Men geen verdriet,

 

De Min en kwest ons niet,

 

Door al de pylen die hy schiet.

 

Gae vry naer andre plaetsen heen,

 

Wild gy zyn aengebeen.

 

Ondankb're dus krygt gy u loon:

 

Al waerd gy honderdmael zoo schoon,

 

Geen van ons en is zoo mal,

 

Dat hy zig ontrusten zal.

 

O! wreede,

 

Men acht,

 

U macht,

 

Hier niet met al;

 

Laet ons hier vry met vreede,

 

Te vergeefs is u geweldt,

 

De Min is maer een blinde gek die my niet

 

meer en kweld.