Apollo's kermis-gift aan de Haagsche vermaaksgesinde jeugd. Deel 2

Toe-gift.

Byen kryg tegens Kupido.

HEt dartel wigtje van de min
Bestont eens met een lossen zin,
De Bytjes te belaagen
Zyn Moeder had zyn lipjes eens
Bestreeken met iet ongemeens,
Dat hem zeer kon behagen.
En pales, die hem op dat pas
Ontmoete, zeide, 't honing was.

2. Hy trekt het pyltje van zyn boog

En steekt de korf in naar om hoog,
En maaktze zeer verleegen,
Die, beezig in haar iever, niet
Begrypen wie hen dit verdriet
Komt aandoen allerweegen.
Haar Koning, die den top bewaart,
Wordt met den grooten raad vergaart.

3. De Bytjes algemeen gestoort

Verlangen na het Konings woort
Om uit den Korf te breeken
Sy branden vol van wraak, vol lust,

[p. 123]

 

Om dien verstoorder van haar rust

 

Op 't pynelykst te steeken.

 

Een ieder houd zyn angel rêe

 

Tot voorstand van de schoone vrêe.

 

4. 's Ervaren Konings wys beleid

 

Had lange voor de rust gepleit,

 

Om zig maar stil te houwen;

 

Dewyl op zulken guuren dag

 

Een groot gevaar met allen lag,

 

Om ligt'lyk te verkouwen.

 

Zo lang als men hier binnen blyf,

 

Is ieder zeker van zyn lyf.

 

5. Het oorlogsrot vond weinig baat

 

In't overleg van dezen raad:

 

Zy sloegen aan het morren.

 

Een wyze By, die op dit pas

 

Gelaan met Honing en met was,

 

Ter korfdeur in quam snorren;

 

Sei, byenbroeders ik bevind.

 

Het is maar een onnozel kint.

 

6. De Byen, zonder ietwets meer

 

Te luist'ren na haar wettig Heer,

 

Bestaan te velt te scheeren.

 

Sy vliegen met een grooten drom

 

Het Minnewigt zyn oogjes om.

 

Hy zoekt zig te verweeren:

 

Dog, door haar groot getal ontstelt,

 

Verliet hy ras het oorlogs-velt.

 

7. Een Bytje, dat al t'yv'rig vloog,

 

Vervolgt en treft hem boven 't oog;

 

En laat zyn angel steeken.

 

Hy slaat het, eer het heenen vlood,

 

Juist met zyn regter wiekje doot;

 

Terwyl het rot, geweeken

 

Voor wind en voor een reegendamp,

 

Sig weinig kreunt aan deze ramp.

[p. 124]

 

8. De vrees kon naau wat over zyn,

 

Of't minnewichtje voeld de pyn;

 

't Fenyn vliegt door zyn aâren

 

Hy rukt den angel uit de wond,

 

Bekykt hem en zyn lieve mond

 

Doet dus zyn hart bedaaren:

 

ik kryg een scherpen pook tot buit!

 

en maak zo zwaar een oorlog uit!

 

9. Zyn moeder, die van verre zag

 

Dees fellen kryg, komt met een lag

 

Haar Zoontje toegevloogen.

 

Hy roept, zo ras hy venus ziet,

 

De pyn en smert vermindert niet

 

Met traantjes in de oogen:

 

o! Straf, o! straf, dit boos gebroet

 

Dat my zo wreede pyn aandoet.

 

10. Ze omhelst hem en zy zuigt de wond

 

Die rooder als scharlaken stond,

 

Zy stryktze met poleyen.

 

Hoe, zeit ze lachend tegens 't Wigt,

 

zult gy nu om zo kleinen schigt

 

zo jammerlyken schreyen?

 

zo oordeel eens, hoe grooten pyn

 

uw pyle aan de minnaars zyn?