Apollo's kermis-gift aan de Haagsche vermaaksgesinde jeugd. Deel 2

Minne-spoor.

Stem
{ Que chacum de nous s'enyvre:
{ Tryn kedaar hoe zal't nou wezen?

GEbruiken wy, myn Anemone,
Dit stil en lagchend ochtend-uur.
Om herwaarts aan de min te troonen,
Wrocht haar dees schuilplaats de natuur.

[p. 12]

 

Want in dit eenzaam bosje leven

 

Verborgen lust en vrolikheid.

 

Geen vrees kan hier ons hert doen beven;

 

Dewyl de liefde ons zelve leid.

 

2. Een vlugt bescheidene getuigjes

 

Vervult het lommer en de lucht

 

Met schelle keeltjes, werriktuigjes

 

Van 't alderedelste genucht.

 

Dit Vlietje kerft de klaver-weiden

 

Met duizent bochtjes door en door.

 

Het schynd bedroeft van hier te scheiden:

 

So kitteld deze klank zyn oor.

 

3. Hier Liefkoost met zyn soelen aastem

 

De Weste-wint zyn Bloem-godin.

 

Ik voel zelf dien kaneelen waassem

 

My storten minne-luimpjes in.

 

Zie, Flora, 's kleet schakeert de velden

 

Met Tukeroos en Hyacint,

 

Wiens opschrift klaarlyk zoekt te melden,

 

Hoe zeer zy Zephyrus bemint.

 

4. Hier woont de min met hare goodjes

 

Hier deeld zy gunstig't Hemel-zoet.

 

Geen voet betreet dees groene zootjes,

 

Als een getrouwe Minnaars-zoet

 

Dit toond die gladde en spigtige esse,

 

Die duizent zuchtjes op zig draagt

 

Van Tircis eed'le Minnaresse,

 

Die om een oogwenks afzyn klaagt.

 

5. De Echo zelve dezer plaatsen,

 

By and're schuw en ligt gestoort,

 

Schynt vol van weeld weerom te kaatsen

 

De laatste zuchtjes, die zy hoort.

 

'k Zie zelf de lachjes om u zweven,

 

Gedragen op den Zuiden Wint.

 

Noch mint gy niet, myn lust, myn leven!

 

Noch mint gy niet, daar alles mint.