Apollo of Ghesangh der Musen

[p. 109]

[Ia noodich acht ick nu te roemen]

Alon ma folastre Migione

IA noodich acht ick nu te roemen
Van de deucht die ghy hebt ghedaen
Aen mijn o edel suyver bloeme,
Dus ghy in mijn hof steedts sult staen
En bloeyen daer lustich ten toon
Boven al mijne bloemen schoon,
Soo dat ick, ick
Door vrees die niet derf plucken,
Dies ick schrick,
En vreesende die maer ruycken.

Sampson die voor sijn trouwe liefde

Van Dalida ontrou vercreech,
Maer Lief ghy mijn beter gheriefde,
Dus ick mijn hert tot u beweech,
En sal spreken van u lof
Want u deucht klimt aen ’s Hemels hof,
Soo dat my, my
Mijnen pen niet kan beschrijven
Dijn eer vry,
Die voor my steedts gaet drijven.

Pallas die in wijsheyt was rijcke,

Die gaet ghy Maghet spooren na,
Soo dat ick noyt vandt uws ghelijcke,
Daerom wil ick mijn haesten dra
Te schrijven Lof-dicht van u Maeght,
Want u aert en schoonheyt behaeght
Nu oock hier, hier
Menich Minnaer in dit pleyne,
Dus ick vier
O Maeght u weesen reyne.

Musijcks gheluyt is fraey te hooren

Als het gheschiedt met goet accoort,
Soo zijn de reden uytvercoren
Die uyt u mondt lief komen voort,
Want als ick deed mijn droef propoost,
Aen u, soo hebt ghy my vertroost,
Daerom wil, wil
Ick u deuchts manier verhalen
By mijn stil,
En die kroon op u doen dalen.

Doch ter eeren van u Princesse,

Wiens lof dat door het woudt seer giert,
Is herghedaen edel matresse,
Dus u die windt veel suchten stiert
Van my, soo dat de boomen al
Haer steedts beweghen in dit dal,
Om u nu, nu
Te verklaren al mijn smerten
Die ick schu
Heb gheleden in mijn herte.

Liefd verwint stercheyt.