Apollo of Ghesangh der Musen

T’Samen-sangh,
Van Daifilo en Lurio.

Daifilo.

LVrio schoonste van u buyren
Die hier int woudt woonen ontrent,
Hoe lang sal noch dees wreetheyt duyren
Hoe langh sal duyren mijn ellent.

Lurio.

Daifilo stelt uyt uwe sinnen

Dees sware brandt die in u woont,
Hoe kundy soo een vrou beminnen
Die met ondanckbaerheyt u loont.

Daifilo.

Ick hoop u hert noch eens te buyghen,

Als mijn mismaeckte wanghen bloot
V sullen selven overtuyghen
Dat ghy sijt oorsaeck van mijn doodt.

Lurio.

O neen al sach ick u daer sterven,

Een enckel kusjen van mijn mondt
En soudt ghy naeu van my verwerven,
Al kont u maken heel ghesondt.

Daifilo.

Soo heb ick dan mijn trouwe sinnen

Op een quaet fondament gheleyt,
Nochtans soo sal ick u beminnen,
Spijt u, en die ’t sal wesen leyt.

Lurio.

Hoe? Wilt ghy dan mijn dienaer wesen

En niet eens vraghen na mijn wil,
Ick heb een ander uytghelesen,
Die my bet mint, en ick wel wil.

Daifilo.

Ick sal u nimmermeer verlaten

Al soudt ghy eeuwich voor my vlien,

[p. 96]

 

Ghy meucht my by u selven haten,

 

Maer kunt my ’t minnen niet verbien.

 

Lurio.

 

Besadicht uwe woeste sinnen,

 

Een weynich u ter neder slaet,

 

Vermindert wat u heftich minnen,

 

Ick sal vermindren oock mijn haet.

 

Daifilo.

 

Noyt heeft my noch de min verdroten

 

Hoewel ghy die beloont met quaet,

 

Waer uyt is u dees haet ghesproten

 

Die u soo diep int herte staet?

 

Lurio.

 

Dees haet die ick dus voer van binnen,

 

En u by my dus maeckt veracht,

 

Die spruyt alleenlijck uyt u minnen,

 

Dat ghy soo veel loons waerdich acht.

 

Daifilo.

 

Kan liefde dan een oorsaek wesen

 

Van een soo doodelijck fenijn,

 

Het komt uyt u hardt hooft gheresen,

 

Dat nimmermeer versacht kan zijn.

 

Lurio.

 

Wy hebben langh ghenoech staen praten,

 

De kans mach nemen eens een keer:

 

Siet of ghy my soudt konnen haten,

 

’K sal u dan moghlijck minnen weer.