Apollo of Ghesangh der Musen
(1615)–Anoniem Apollo of Ghesangh der Musen–
AuteursrechtvrijStem. Esprits qui souspirez.
O Nacht jaloersche nacht, die teghen my versworen,
Den Hemel ’t mijnder spijt, een nieuwe glants bereyt,
Heb ick u dan van daegh so dick ghewenst te sporen,
Tot hinder van mijn hoop en groote vrolijckheyt.
Eylacy ’k had ghehoopt dat ghy soudt overkomen,
Met doncker verwigh kleedt, en swerte grijns vermomt
Maer als een somer dagh hebt ghy mijn hoop genomen,
Door u ghesterden sleep daer ghy meed’ overkomt.
En ghy Sols suster, comt neven de aerde snuyven,
Om my ’tondecken slecht toont ghy u aenschijn blanck,
Ontsteeckt ghy so dijn licht, als ghy al stil gaet schuyven,
By die ghy soetlijck kust, met vriendelijck ontfanck.
Indien ’t u maer gedenckt, verliefde schoon Goddinne,
Wat vreuchde ghy ghenoot, als ghy hem hebt ghekust,
Terwijl ick nu uytgae om kussen die ick minne,
Laet u vergulden glans soo langh wat zijn gheblust.
De fabel mach men wel voor onwarachtich houwen,
Die seyt dat noyt de liefd’ u borst verwarmen kon,
Want Pan heeft u bekent, ghelijck als ander vrouwen,
Dewijl hy met een Vlies u suyverheyt verwon.
Heeft u het schoon gesicht eens Herders schoon ontsteken,
En hebt ghy hem ghemint, gelijc men vast gelooft,
In uwe hitte groot is u seer wel ghebleken,
Dat liefdens soete vreucht bedeckt wil zijn gherooft.
Doch doet na uwen lust u silvre hoornen blincken,
En laet u raders vry op ’t wijdtste zijn ghestreckt,
Met u gheleende licht sult ghy wel langh staen quincken,
Eer ghy mijn liefde trou aen eenich mensch ontdeckt.
Och wat een moeylijck volc, o! watte sno manieren,
Dus laet op straet te zijn, alleenlijck om ’t gheklap:
Vertreckt u uyt de mist, die u den hoest kan stieren,
Den nacht gaet over gaet, en rust voor u ghesnap.
Ick gae, ick kom, ick vlucht, ick luyster en ick wandel,
Mijn oogh dat draeyt altijdt na de ghewenste plaets,
Maer ick en vorder niet, ontdeckt is al mijn handel,
Van moeylijc volc, jaloersch, wangunstigh en vol haets.
Mocht ic eens Coninc zijn, ick deed’ terstont verklaren
Dat niemandt op de straet sou moghen zijn by nacht,
Alleen de Minnaers slecht, woud’ ick toelaten garen,
Soo yemandt anders deed’, ick straften hem onsacht.
O slaep o soeten slaep, rust van ghewoone wercken,
Die de ghedachten sluyt, door uwe soete vreucht,
Begoochelt Argus hooft, dat al mijn doen sou mercken,
En schutten soo de lust die hert en sin verheucht.
Maer ongheluckigh ick verlies de tijdt en woorden,
Mijn slaep verslonden is van ’t ongherust ghemoet:
| |
[pagina 24]
| |
Terwijl ic aldus klaeg so duyckt de nacht nae ’t Noorden,
En Aurora alree, den Hemel open doet.
Ick gae om in te gaen, maer niet om te doen blijcken
Wie dat ick ben, ick wil mijn mantel voor my slaen,
Maer laes ic werd’ gewaar, dat s’ al op my staen kijcken,
Sonder ontdeckt te zijn kan icker niet in gaen.
’K en vreesde niet voor my, ick brack een legher open,
Om treden in’t vertreck, dat oyt mijn lust verborgh,
Maer siet ic vrees mijn vrou mocht dit met blaem bekoopen
Wiens rust ick duysent mael voor eyghen rust versorgh.
Wat sal ick? wil ick gaen? wat soud’ ic anders maken,
Ick sie van langher handt den dagh op komen spoen,
Bedrieghelijcke hoop, gheluckigh zijn die smaken
Een ander loon van liefd’, als quaet voor dienst te doen.
|
|