Apollo of Ghesangh der Musen

Sonnet.

SChoon oogen; die vermeught te nemen en te gheven
De ziele die ghy wilt, door uwen harssen strick,
Die met het spelen van een vriendelijcke blick
Soo vaeck ontsteeckt, en blust de vlamme van mijn leven.

Ach! in wat dampe moet mijn ziel onseker sweven,

Door wrevle nijdicheyt, en ’t ongeval vol schrick,
Met haer verbolgen storm en swarte wolcken dick,
Sint datse tusschen mijn, en u, mijn Sonne, dreven.

Me vrou, in desen nacht, in desen hel vol smert,

Neem ick mijn toevlucht tot u beeld, dat in mijn hert
Soo groot verheven staet, en vult alleen mijn sinne.

Maer uyt haer klaerheyt, (laes!) my geen verlichtingh rijst,

En sy doet meer niet dan dat sy mijn annewijst
Hulpe-loose afgodin, op u alleen godinne.