Apollo of Ghesangh der Musen

[p. 9]

Sangh.

PEriosta, die met traghe stroomen glijt,
Door d’Ackers vet, ende ’t immer-groene velt,
Die Spieghel voor de laghe boomen zijt,
VVel dicht op u begraesde kant ghestelt,
Ach! stondt ick oock op uvven oever groen
Soo groeyd’ ick mee, ghelijck u Elsen doen.

Niet om dat ick mijn voeten spoelen souvv

Als ’smiddags brandt verschrookendé deed mijn hoogt,
Of dat ik op u soete koelen douvv
Verleckert ben, om laven mijne drooght,
Noch om dat met uw vochte sauce mijn,
Aerdtrijck vermenght, souvv vetter voedtsel zijn.

Maer om dat ghy mijn Vrou te stade staet,

Als sy haer spieghelt in uw loome vloet
Sorchvuldichlijck met u te rade gaet
Hoe dat haer past een stroon of Roosen hoet
En ghy verbeeldt haer oogh en aenschijn hiel,
Geen aenschyn niet, geen ooghe niet, haer ziel.

Haer ziele die bereyde slaven baert

In’t sprekent oogh, en’t duydende ghelaet
Met pronck vvijs op ghespreyde gaven, vvaert
Kloeck, edel, vvijs, soo braef ten toone staet,

[p. 10]

 

Dat ick vervvert met al mijn sin in die

 

Niet van haer oogh noch van haer aenschijn sie.

 

Electra, ’tsint der Goden vvaerde Min,

 

Ephigene ons allen heeft ontschaeckt,

 

Sagh ik hun noodt gheboden nader in,

 

En vandt u erf haers machts op my ghemaeckt,

 

O brave die u braef geslachte slacht,

 

Van vrome vverden vrome voortghebracht.

 

V Vader vvast, die moste stieren veel

 

Volcken, met sijn treffelijck ghebiet,

 

Niet hy die daer vervvoeste ’tvierendeel

 

Des vverelts, Neen? die Agamemnon niet,

 

Maer die natuer tot heerschappie schiep,

 

Ofschoon ’tgeluck niet hoogh genoech hem riep.

 

O Coninghlijck grootmoedigh hooghe saet,

 

Van moeders sijd’ ook vol voor-ouders deught,

 

Indien dat ghy u goedigh ooge slaet

 

Op’t hert dat sich om u te vieren veught,

 

Soo sal’t versmaen, leet, naerheyt doodes pijn,

 

Ende ghy mijn lief, mijn licht, mijn leven zijn.

 

 

 

Niet minnen dat is smert,

 

En’t minnen valt oock herdt,

 

Maer’t alderherdst om vinnen,

 

Sonder ghenot te minnen.