Antilliaanse Cahiers. Jaargang 4

[p. 11]

Zo was Curaçao
Bladzijden uit het ‘Boek van mijn Herinneringen’

Inleiding

De tijd gaat voorbij en wij mèt hem. Mèt ons verdwijnen de gewoonten, de gebruiken en al die andere dingen die aan ónze tijd zijn aantrekkelijkheid gaven. Evolutie is onvermijdelijk en de vooruitgang een Juggernaut die alles onder zich vertrapt. En zo moet het ook zijn: het leven hernieuwt zich voortdurend en zelfs de dood betekent geen stilstand want tenslotte is hij niet meer dan één van de fasen van het levensproces.

Om ons ervan bewust te zijn, dat er een bepaald Curaçao aan het verdwijnen is, behoeven wij onze gedachten slechts een aantal jaren terug te laten gaan; dan zien wij, dat ondanks de traagheid waarmede veranderingen zich te onzent schijnen te voltrekken, de evolutie niet is tegen te houden, dat het Curaçao van gisteren bezig is plaats te maken voor dat van morgen, dat gewoonten en typische gebruiken worden vervangen door andere, nieuwe. Zonder te trachten de voor- of nadelen, de gemakken of ongemakken, die de gewijzigde toestanden meebrengen onder de loep te nemen, schrijf ik de volgende bladzijden als zuiver persoonlijke herinneringen aan de dingen, die ik heb gezien en gehoord en die tot dusver in het archief van mijn geheugen lagen opgestapeld. Trouwens als men zo ver gevorderd is dat men op een halve eeuw kan terugzien, is de waarde van herinneringen niet in geld uit te drukken. Ze is alleen te vergelijken met de voorbereiding en

[p. 12]

afwachting van de jeugdjaren waarin alles couleur de rose lijkt. Diegenen uit mijn tijd, die evenals ik of misschien nog beter de toestanden hebben gekend, die ik wil beschrijven, zullen ongetwijfeld de tijd uit mijn herinneringen kunnen meebeleven. En de jongeren, voor wie op dit ogenblik het leven begint, zullen aan de hand van deze persoonlijke aantekeningen vergelijkingen kunnen maken en kunnen nagaan of Curaçao erop vooruit is gegaan of niet.

Ik beschik te mijner oriëntatie over geen officiële gegevens noch over een historisch werk; ik vertrouw slechts op mijn geheugen, hier en daar aangevuld met wat feitenmateriaal mij door vrienden verschaft. En daarom zal ik ongetwijfeld chronologische vergissingen maken, talrijke anachronismen begaan en namen en data dooreenhalen. Maar de lezer moet mij dit maar niet euvel duiden; het doet mijns inziens in feite niets af aan de waarde van mijn vertellingen. Wel voeg ik aan deze aantekeningen enkele zuiver-historische hoofdstukken toe; de gebeurtenissen, daarin opgetekend, speelden zich làng voor mijn tijd af. En hoewel ik er over heb horen spreken, zou ik over die gebeurtenissen toch niets belangrijks hebben kunnen schrijven, wanneer ik ze niet, door het naslaan van geschiedkundige gegevens, bevestigd had gezien. Maar ook de documenten over deze gebeurtenissen zijn schaars, zodat het mij niet zal verwonderen als er in deze hoofdstukken eveneens chronologische onjuistheden voorkomen. In ieder geval zal dit boek aan zijn doel hebben beantwoord wanneer het de lezer een tijdje aangenaam bezighoudt en hem, voor zover hij het niet kent, een inzicht geeft in het Curaçaose leven van een halve eeuw geleden.

Tenslotte wil ik nog over de voldoening spreken, die het schrijven van dit boek mij heeft bezorgd. Daardoor heb ik mijn

[p. 13]

mening bevestigd gezien dat, wanneer ons haar grijs is geworden, rimpels ons voorhoofd hebben doorploegd en teleurstellingen ons hart hebben gebroken, de herinnering een ware wederopstanding voor ons kan betekenen.

john de pool

Panama City, 1935